اختر القاريء
فارسى
سوره نازعات - تعداد آیات 46
وَالنَّازِعَاتِ غَرْقًا ( 1 ) 
سوگند به فرشتگانی که (جان مجرمان را بشدّت از بدنهایشان) برمی‌کشند،
وَالنَّاشِطَاتِ نَشْطًا ( 2 )
و فرشتگانی که (روح مؤمنان) را با مدارا و نشاط جدا می‌سازند،
وَالسَّابِحَاتِ سَبْحًا ( 3 )
و سوگند به فرشتگانی که (در اجرای فرمان الهی) با سرعت حرکت می‌کنند،
فَالسَّابِقَاتِ سَبْقًا ( 4 )
و سپس بر یکدیگر سبقت می‌گیرند،
فَالْمُدَبِّرَاتِ أَمْرًا ( 5 )
و آنها که امور را تدبیر می‌کنند!
يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ ( 6 )
آن روز که زلزله‌های وحشتناک همه چیز را به لرزه درمی‌آورد،
تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ ( 7 )
و بدنبال آن، حادثه دومین [= صیحه عظیم محشر] رخ می‌دهد،
قُلُوبٌ يَوْمَئِذٍ وَاجِفَةٌ ( 8 )
دلهایی در آن روز سخت مضطرب است،
أَبْصَارُهَا خَاشِعَةٌ ( 9 )
و چشمهای آنان از شدّت ترس فروافتاده است!
يَقُولُونَ أَإِنَّا لَمَرْدُودُونَ فِي الْحَافِرَةِ ( 10 )
(ولی امروز) می‌گویند: «آیا ما به زندگی مجدّد بازمی‌گردیم؟!
أَإِذَا كُنَّا عِظَامًا نَّخِرَةً ( 11 )
آیا هنگامی که استخوانهای پوسیده‌ای شدیم (ممکن است زنده شویم)؟!»
قَالُوا تِلْكَ إِذًا كَرَّةٌ خَاسِرَةٌ ( 12 )
می‌گویند: «اگر قیامتی در کار باشد، بازگشتی است زیانبار!»
فَإِنَّمَا هِيَ زَجْرَةٌ وَاحِدَةٌ ( 13 )
ولی (بدانید) این بازگشت تنها با یک صیحه عظیم است!
فَإِذَا هُم بِالسَّاهِرَةِ ( 14 )
ناگهان همگی بر عرصه زمین ظاهر می‌گردند!
هَلْ أَتَاكَ حَدِيثُ مُوسَىٰ ( 15 )
آیا داستان موسی به تو رسیده است؟!
إِذْ نَادَاهُ رَبُّهُ بِالْوَادِ الْمُقَدَّسِ طُوًى ( 16 )
در آن هنگام که پروردگارش او را در سرزمین مقدّس «طوی» ندا داد (و گفت):
اذْهَبْ إِلَىٰ فِرْعَوْنَ إِنَّهُ طَغَىٰ ( 17 )
به سوی فرعون برو که طغیان کرده است!
فَقُلْ هَل لَّكَ إِلَىٰ أَن تَزَكَّىٰ ( 18 )
و به او بگو: «آیا می‌خواهی پاکیزه شوی؟!
وَأَهْدِيَكَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَتَخْشَىٰ ( 19 )
و من تو را به سوی پروردگارت هدایت کنم تا از او بترسی (و گناه نکنی)؟!»
فَأَرَاهُ الْآيَةَ الْكُبْرَىٰ ( 20 )
سپس موسی بزرگترین معجزه را به او نشان داد!
فَكَذَّبَ وَعَصَىٰ ( 21 )
امّا او تکذیب و عصیان کرد!
ثُمَّ أَدْبَرَ يَسْعَىٰ ( 22 )
سپس پشت کرد و پیوسته (برای محو آیین حق) تلاش نمود!
فَحَشَرَ فَنَادَىٰ ( 23 )
و ساحران را جمع کرد و مردم را دعوت نمود،
فَقَالَ أَنَا رَبُّكُمُ الْأَعْلَىٰ ( 24 )
و گفت: «من پروردگار برتر شما هستم!»
فَأَخَذَهُ اللَّهُ نَكَالَ الْآخِرَةِ وَالْأُولَىٰ ( 25 )
از این رو خداوند او را به عذاب آخرت و دنیا گرفتار ساخت!
إِنَّ فِي ذَٰلِكَ لَعِبْرَةً لِّمَن يَخْشَىٰ ( 26 )
در این عبرتی است برای کسی که (از خدا) بترسد!
أَأَنتُمْ أَشَدُّ خَلْقًا أَمِ السَّمَاءُ ۚ بَنَاهَا ( 27 )
آیا آفرینش شما (بعد از مرگ) مشکل‌تر است یا آفرینش آسمان که خداوند آن را بنا نهاد؟!
رَفَعَ سَمْكَهَا فَسَوَّاهَا ( 28 )
سقف آن را برافراشت و آن را منظّم ساخت،
وَأَغْطَشَ لَيْلَهَا وَأَخْرَجَ ضُحَاهَا ( 29 )
و شبش را تاریک و روزش را آشکار نمود!
وَالْأَرْضَ بَعْدَ ذَٰلِكَ دَحَاهَا ( 30 )
و زمین را بعد از آن گسترش داد،
أَخْرَجَ مِنْهَا مَاءَهَا وَمَرْعَاهَا ( 31 )
و از آن آب و چراگاهش را بیرون آورد،
وَالْجِبَالَ أَرْسَاهَا ( 32 )
و کوه‌ها را ثابت و محکم نمود!
مَتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ( 33 )
همه اینها برای بهره‌گیری شما و چهارپایانتان است!
فَإِذَا جَاءَتِ الطَّامَّةُ الْكُبْرَىٰ ( 34 )
هنگامی که آن حادثه بزرگ رخ دهد،
يَوْمَ يَتَذَكَّرُ الْإِنسَانُ مَا سَعَىٰ ( 35 )
در آن روز انسان به یاد کوششهایش می‌افتد،
وَبُرِّزَتِ الْجَحِيمُ لِمَن يَرَىٰ ( 36 )
و جهنّم برای هر بیننده‌ای آشکار می‌گردد،
فَأَمَّا مَن طَغَىٰ ( 37 )
امّا آن کسی که طغیان کرده،
وَآثَرَ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا ( 38 )
و زندگی دنیا را مقدّم داشته،
فَإِنَّ الْجَحِيمَ هِيَ الْمَأْوَىٰ ( 39 )
مسلّماً دوزخ جایگاه اوست!
وَأَمَّا مَنْ خَافَ مَقَامَ رَبِّهِ وَنَهَى النَّفْسَ عَنِ الْهَوَىٰ ( 40 )
و آن کس که از مقام پروردگارش ترسان باشد و نفس را از هوی بازدارد،
فَإِنَّ الْجَنَّةَ هِيَ الْمَأْوَىٰ ( 41 )
قطعاً بهشت جایگاه اوست!
يَسْأَلُونَكَ عَنِ السَّاعَةِ أَيَّانَ مُرْسَاهَا ( 42 )
و از تو درباره قیامت می‌پرسند که در چه زمانی واقع می‌شود؟!
فِيمَ أَنتَ مِن ذِكْرَاهَا ( 43 )
تو را با یادآوری این سخن چه کار؟!
إِلَىٰ رَبِّكَ مُنتَهَاهَا ( 44 )
نهایت آن به سوی پروردگار تو است (و هیچ کس جز خدا از زمانش آگاه نیست)!
إِنَّمَا أَنتَ مُنذِرُ مَن يَخْشَاهَا ( 45 )
کار تو فقط بیم‌دادن کسانی است که از آن می‌ترسند!
كَأَنَّهُمْ يَوْمَ يَرَوْنَهَا لَمْ يَلْبَثُوا إِلَّا عَشِيَّةً أَوْ ضُحَاهَا ( 46 )
آنها در آن روز که قیام قیامت را می‌بینند چنین احساس می‌کنند که گویی توقّفشان (در دنیا و برزخ) جز شامگاهی یا صبح آن بیشتر نبوده است!
