اختر القاريء
فارسى
سوره عبس - تعداد آیات 42
عَبَسَ وَتَوَلَّىٰ ( 1 ) 
چهره در هم کشید و روی برتافت...
أَن جَاءَهُ الْأَعْمَىٰ ( 2 )
از اینکه نابینایی به سراغ او آمده بود!
وَمَا يُدْرِيكَ لَعَلَّهُ يَزَّكَّىٰ ( 3 )
تو چه می‌دانی شاید او پاکی و تقوا پیشه کند،
أَوْ يَذَّكَّرُ فَتَنفَعَهُ الذِّكْرَىٰ ( 4 )
یا متذکّر گردد و این تذکّر به حال او مفید باشد!
أَمَّا مَنِ اسْتَغْنَىٰ ( 5 )
امّا آن کس که توانگر است،
فَأَنتَ لَهُ تَصَدَّىٰ ( 6 )
تو به او روی می‌آوری،
وَمَا عَلَيْكَ أَلَّا يَزَّكَّىٰ ( 7 )
در حالی که اگر او خود را پاک نسازد، چیزی بر تو نیست!
وَأَمَّا مَن جَاءَكَ يَسْعَىٰ ( 8 )
امّا کسی که به سراغ تو می‌آید و کوشش می‌کند،
وَهُوَ يَخْشَىٰ ( 9 )
و از خدا ترسان است،
فَأَنتَ عَنْهُ تَلَهَّىٰ ( 10 )
تو از او غافل می‌شوی!
كَلَّا إِنَّهَا تَذْكِرَةٌ ( 11 )
هرگز چنین نیست که آنها می‌پندارند؛ این (قرآن) تذکّر و یادآوری است،
فَمَن شَاءَ ذَكَرَهُ ( 12 )
و هر کس بخواهد از آن پند می‌گیرد!
فِي صُحُفٍ مُّكَرَّمَةٍ ( 13 )
در الواح پرارزشی ثبت است،
مَّرْفُوعَةٍ مُّطَهَّرَةٍ ( 14 )
الواحی والاقدر و پاکیزه،
بِأَيْدِي سَفَرَةٍ ( 15 )
به دست سفیرانی است
كِرَامٍ بَرَرَةٍ ( 16 )
والا مقام و فرمانبردار و نیکوکار!
قُتِلَ الْإِنسَانُ مَا أَكْفَرَهُ ( 17 )
مرگ بر این انسان، چقدر کافر و ناسپاس است!
مِنْ أَيِّ شَيْءٍ خَلَقَهُ ( 18 )
(خداوند) او را از چه چیز آفریده است؟!
مِن نُّطْفَةٍ خَلَقَهُ فَقَدَّرَهُ ( 19 )
او را از نطفه ناچیزی آفرید، سپس اندازه‌گیری کرد و موزون ساخت،
ثُمَّ السَّبِيلَ يَسَّرَهُ ( 20 )
سپس راه را برای او آسان کرد،
ثُمَّ أَمَاتَهُ فَأَقْبَرَهُ ( 21 )
بعد او را میراند و در قبر پنهان نمود،
ثُمَّ إِذَا شَاءَ أَنشَرَهُ ( 22 )
سپس هرگاه بخواهد او را زنده می‌کند!
كَلَّا لَمَّا يَقْضِ مَا أَمَرَهُ ( 23 )
چنین نیست که او می‌پندارد؛ او هنوز آنچه را (خدا) فرمان داده، اطاعت نکرده است!
فَلْيَنظُرِ الْإِنسَانُ إِلَىٰ طَعَامِهِ ( 24 )
انسان باید به غذای خویش (و آفرینش آن) بنگرد!
أَنَّا صَبَبْنَا الْمَاءَ صَبًّا ( 25 )
ما آب فراوان از آسمان فرو ریختیم،
ثُمَّ شَقَقْنَا الْأَرْضَ شَقًّا ( 26 )
سپس زمین را از هم شکافتیم،
فَأَنبَتْنَا فِيهَا حَبًّا ( 27 )
و در آن دانه‌های فراوانی رویاندیم،
وَعِنَبًا وَقَضْبًا ( 28 )
و انگور و سبزی بسیار،
وَزَيْتُونًا وَنَخْلًا ( 29 )
و زیتون و نخل فراوان،
وَحَدَائِقَ غُلْبًا ( 30 )
و باغهای پردرخت،
وَفَاكِهَةً وَأَبًّا ( 31 )
و میوه و چراگاه،
مَّتَاعًا لَّكُمْ وَلِأَنْعَامِكُمْ ( 32 )
تا وسیله‌ای برای بهره‌گیری شما و چهارپایانتان باشد!
فَإِذَا جَاءَتِ الصَّاخَّةُ ( 33 )
هنگامی که آن صدای مهیب [= صیحه رستاخیز] بیاید، (کافران در اندوه عمیقی فرومی‌روند)!
يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ أَخِيهِ ( 34 )
در آن روز که انسان از برادر خود می‌گریزد،
وَأُمِّهِ وَأَبِيهِ ( 35 )
و از مادر و پدرش،
وَصَاحِبَتِهِ وَبَنِيهِ ( 36 )
و زن و فرزندانش؛
لِكُلِّ امْرِئٍ مِّنْهُمْ يَوْمَئِذٍ شَأْنٌ يُغْنِيهِ ( 37 )
در آن روز هر کدام از آنها وضعی دارد که او را کاملاً به خود مشغول می‌سازد!
وُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ مُّسْفِرَةٌ ( 38 )
چهره‌هائی در آن روز گشاده و نورانی است،
ضَاحِكَةٌ مُّسْتَبْشِرَةٌ ( 39 )
خندان و مسرور است؛
وَوُجُوهٌ يَوْمَئِذٍ عَلَيْهَا غَبَرَةٌ ( 40 )
و صورتهایی در آن روز غبارآلود است،
تَرْهَقُهَا قَتَرَةٌ ( 41 )
و دود تاریکی آنها را پوشانده است،
أُولَٰئِكَ هُمُ الْكَفَرَةُ الْفَجَرَةُ ( 42 )
آنان همان کافران فاجرند!
